گناه كبيره و تعداد آن:

هرچند هر گناهى بزرگ است ـ چون عظمت و جلال و كبرياى خداوند ، محدود به حدّى نيست ، پس نافرمانى خداوند متعال هم با توجه به اين كه معصيتِ خداوند علىّ عظيم است ، بزرگ است ، و روايت شده: نظر نكن به آنچه معصيت كردى ، بلكه ببين چه كسى را معصيت كردى» ـ ولى در مقايسه گناهان به يكديگر ، بعضى بزرگتر و عذاب آن شديدتر است ، و بر برخى از گناهان به طور صريح يا ضمنى ، تهديد و وعيد به عذاب و آتش شده ، و يا در روايات وارده از اهل بيت عصمت(عليهم السلام)از آنها تعبير به كبيره شده است ، و به مقتضاى آيه كريمه ( اِنْ تَجْتَنِبُوا كَبَائِرَ مَا تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ )
(اگر دورى كنيد از گناهان كبيره اى كه نهى شده ايد از آن ، مى پوشانيم از شما بديها و سيئات شما را).
اجتناب از آنها موجب آمرزش گناهان ديگر است.
و بعضى از فقهاء (اعلى الله مقامهم) آنها را تا هفتاد و بعضى بيشتر از آن شمرده اند ، و قسمتى از آنها كه بيشتر مورد ابتلاست ذكر مى شود:
۱ ـ شرك و كفر به خداوند متعال ، كه با هيچ گناه كبيره اى قابل قياس نيست.
۲ ـ يأس و نااميدى از رَوح و رحمت خداوند متعال.
۳ ـ امن از مكر خداوند متعال.
۴ ـ قسم دروغ به خداوند متعال.
۵ ـ انكار آنچه خداوند نازل فرموده است.
۶ ـ محاربه با اولياى خداوند متعال.
۷ ـ محاربه با خدا و رسول به قطع طريق و افساد در زمين.
۸ ـ حكم به غير آنچه خداوند نازل فرموده است.
۹ ـ دروغ بستن بر خدا و رسول و اوصيا.
۱۰ ـ منع از ذكر خداوند ، در مساجد و سعى در خراب كردن آنها.
۱۱ ـ منع زكاتى كه واجب است.
۱۲ ـ تخلّف از جهاد واجب.
۱۳ ـ فرار از جنگ مسلمين با كفّار.
۱۴ ـ اضلال ـ گمراه كردن ـ از راه خداوند متعال.
۱۵ ـ اصرار بر گناهان صغيره.
۱۶ ـ ترك عمدى نماز و ساير واجبات الهيّه.
۱۷ ـ ريا
۱۸ ـ اشتغال به لهو ، مانند غنا و تار زدن.
۱۹ ـ ولايت ظالم.
۲۰ ـ اعانه ـ كمك كردن ـ ظالم.
۲۱ ـ شكستن عهد و قسم.
۲۲ ـ تبذير (فاسد كردن مال و بيهوده خرج كردن آن).
۲۳ ـ اسراف.
۲۴ ـ شرب خمر.
۲۵ ـ سحر.
۲۶ ـ ظلم.
۲۷ ـ غنا.
۲۸ ـ عقوق والدين (اذيّت و بدرفتارى با پدر و مادر).
۲۹ ـ قطع رحم.
۳۰ ـ لواط.
۳۱ ـ .
۳۲ ـ نسبت دادن به زن محصنه.
۳۳ ـ قيادت (جمع كردن بين مرد و زن به ، يا دو مرد به لواط).
۳۴ ـ ى.
۳۵ ـ ربا
۳۶ ـ خوردن سُحت (خوردن حرام) مانند بهاى خمر ، و اجرت زن كار ، و رشوه اى كه حاكم براى حكم مى گيرد.
۳۷ ـ كم فروشى.
۳۸ ـ غشّ مسلمين.
۳۹ ـ خوردن مال يتيم به ظلم.
۴۰ ـ شهادت دادن به ناحقّ.
۴۱ ـ كتمان شهادت.
۴۲ ـ اشاعه و گناه بين مؤمنين.
۴۳ ـ فتنه.
۴۴ ـ سخن چينى كردن كه موجب تفرقه بين مؤمنين شود.
۴۵ ـ ناسزا گفتن به مؤمن و اهانت به مؤمن و ذليل كردن او.
۴۶ ـ بهتان بر مؤمن (تهمت زدن به مؤمن)
۴۷ ـ غيبت

شناخت بعضی از گناهان

مسأله ۲۲۲۴. بعضی از گناهان و محرّمات در شریعت اسلام عبارت‌اند از:

1. شرک و كفر به خداوند متعال.

2. نا امیدی از رحمت خداوند متعال.

3. امن از مكر خداوند متعال یعنی فرد گناهكار خویش را از عذاب الهی و مجازات او در امان بداند.

4. انكار آنچه خداوند متعال نازل فرموده است.

5. حكم کردن به غیر آنچه خداوند متعال نازل فرموده است.

6‌. جنگ با اولیای خداوند متعال و فساد کردن در زمین.

7. مانع شدن از ذكر خداوند متعال در مساجد و سعی در خراب كردن آنها.

8.فرار از جنگ مسلمین با كفّار.

9. گمراه كردن مردم از راه خداوند متعال.

10.خودكشی یا وارد كردن ضرر كلّی به بدن مثل نقص عضو.

11. كشتن مسلمان و كسی كه خون او محترم است و همچنین با او به زدن، مجروح كردن و مانند آن.

12.سقط جنین.

13. دروغ.

14. قسم دروغ به خداوند متعال.

15. گفتار بدون علم و دلیل معتبر.

16. شهادت دادن به ناحقّ.

17. كتمان شهادت در جایی كه اظهار آن لازم است.

. ترک عمدی نماز و روزه و حج و سایر واجبات الهی.

19. پرداخت نكردن زكات و خمس واجب.

20. ریا در طاعات و عبادات.

21. عقوق والدین (اذیّت و بدرفتاری با پدر و مادر و ترک احسان لازم به آنان).

‌22. قطع رحم.

23‌.مشغول شدن به لهو حرام مانند غنا و موسیقی لهوی.

‌24. قمار بازی. ‌

25. تعاون و همكاری با ظالمین و قبول پُست از ناحیه آنان؛ مگر آنكه اصل عمل شرعی باشد و پذیرش آن پست به مصلحت مسلمین باشد.

26. شكستن عهد و نذر و قسم شرعی.

27. خیانت و پیمان شكنی حتّی با غیر مسلمانان.

۲8‌. تبذیر (بیهوده خرج كردن مال و صرف آن در آنچه شایسته نیست).

29‌. اسراف (صرف مال زیادتر از آنچه شایسته است).

30. شرب خمر و آب جو (فقّاع) و سایر مست کننده‌ها. ‌

31. سِحر.

32.لواط.

33. . ‌

34. نسبت دادن به كسی بدون بیّنه شرعی.

35. قیٖادت (جمع كردن بین مرد و زن به ، یا دو مرد به لواط).

36. استمناء و خود یی و سایر استمتاعات جنسی در غیر زن و شوهر.

37. ربا در قرض یا معامله و دریافت دیرکرد در ازای تأخیر در پرداخت دین، همچنین اجراء یا ثبت یا گواهی بر عقود، معاملات و وام‌های ربوی.

38. خوردن سُحْت (خوردن و ارتزاق از مال حرام) مانند بهای خمر و مسکرات و اجرت زن كار، اجرت فرد آواز خوان كه آواز غنایی می‌خواند.

39.رشوه‌ای كه قاضی برای صدور حكم می‌گیرد.

40. ی.

41. تصرّف در مال یتیم به ظلم و ناحق.

‌42. غصب و تصرّف در مال دیگری بدون رضایت او.

43. غشّ در معاملات.

44. كم فروشی.

‌45. خوردن گوشت خوک و حیوانات حرام گوشت و مردار.

‌46. شایع کردن فحشاء و گناه بین مؤمنین. ‌

47. نمّامی و سخن چینی كردن كه موجب تفرقه بین مؤمنین گردد.

48. قهركردن با مسلمان بیش از سه روز[1]، بنابر احتیاط واجب. ‌

49. خلف وعده، بنابر احتیاط واجب.

50. حسد همراه اظهار اثر آن با گفتار یا عمل و بدون اظهار اثر، حرام نیست؛ هرچند از رذایل اخلاقی و صفات ناپسند محسوب می‌شود.

51. فحش و ناسزا گفتن به مؤمن و لعن وی. ‌

52. اهانت به مؤمن و ذلیل كردن او. ‌

53. افشای اسرار مؤمن.

‌54. تجسّس برای اطّلاع از گناهان غیر علنی و پنهان مؤمن.

‌55. ضرر وارد كردن به جان یا مال یا عِرْض مسلمان.

56. تهمت زدن به مؤمن.

57. غیبت.

58. تَعَرُّب پس از هجرت و منظور از آن در این زمان آن است که انسان سرزمین اسلامی یا كشور یا شهری که می‌توانست معارف دینی و احکام شرعی را در آن بیاموزد و واجبات الهی را انجام دهد و از حرام‌های الهی اجتناب نماید را ترک كرده و به سرزمین یا كشور یا شهری منتقل شود و در آن اقامت گزیند که دین و ایمانش کاستی پذیرد به گونه‌‌ای كه ایمان و اعتقادش به عقاید حق، سست و ضعیف و كم رنگ گردد یا نتواند همه یا بعضی از واجباتی را كه در شریعت اسلام به آنها امر شده انجام دهد و گناهانی را كه نهی شده ترک نماید؛ بنابراین مسلمانی که به کشور غیر اسلامی رفته است اگر بداند که ماندن او در آن کشور به کاستی دین و ایمان او و خانواده یا فرزندانش، کشیده می‌شود باید به میهن خود برگردد؛ مگر آنکه برگشتن به میهن اسلامی، وی را در خطر مرگ یا حرج و زحمت فوق العاده‌ای كه قابل تحمّل نیست بیاندازد یا ضرورتی پیش آید که باعث رفع تکلیف شود همانند ضرورتی كه موجب جایز شدن خوردن مردار برای حفظ جان از خطر مرگِ حتمی و امثال آن می‌شود و در این فرض هم باید به حدّ لازم و ضرورت اکتفاء کند و بیشتر از آن جایز نیست.

-------------------------------------------------------------------------------------

[1]مگر آنکه وظیفه امر به معروف و نهی از منکر، آن را اقتضاء نماید یا آنکه قهر نکردن، مفسده‌ای ‌داشته باشد که مراعات آن از نظر شرعی، مهم‌تر باشد.

احكام روزه حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی

وجوب روزه (۱۳۱۴)
مساله ۱۳۱۴ـ در هر سال واجب است همه افراد مکلّف یک ماه مبارک رمضان را به شرحى که در مسائل آینده گفته مى شود روزه بدارند.

تعريف روزه (۱۳۱۵)
مساله ۱۳۱۵ـ روزه آن است که انسان براى اطاعت فرمان خدا، از اذان صبح تا مغرب، از چیزهایى که روزه را باطل مى کند و شرح آن در مسائل بعد مى آید خوددارى کند.

چگونگی نیت روزه (۱۳۱۶)
مساله ۱۳۱۶ـ روزه از عبادات است و لازم است با نیّت به جا آورده شود، در موقع نیّت لازم نیست به زبان بگوید، یا از قلب خود بگذراند همین اندازه که در نظرش این باشد که براى اطاعت فرمان خدا از اذان صبح تا مغرب کارهایى که روزه را باطل مى کند ترک نماید کافى است.

زمان نيّت روزه واجب (۱۳۱۷)
مساله ۱۳۱۷ـ باید احتیاطاً کمى قبل از اذان صبح و کمى هم بعد از مغرب، از انجام این کارها خوددارى کند تا یقین حاصل کند که تمام این مدّت را روزه داشته است

نيّت هرروز در شب قبل (۱۳۱۸)
مساله ۱۳۱۸ـ کافى است که در هر شب از ماه مبارک رمضان براى روزه فردا نیّت کند، ولى بهتر است که در شب اوّل ماه، علاوه براین، نیّت روزه همه ماه را نیز بنماید.

زمان نيّت روزه ماه رمضان (۱۳۱۹)
مساله ۱۳۱۹ـ نیّت وقت معیّنى ندارد، بلکه هر موقعى تا قبل از اذان صبح نیّت کند کافى است و همین که براى خوردن سحرى برمى خیزد و اگر از او سوال شود منظورت چیست؟ بگوید: قصد روزه دارم» کافى است.

وقت نيّت براي روزه مستحبي (۱۳۲۰)
مساله ۱۳۲۰ـ وقت نیّت براى روزه مستحبّى در تمام روز نیز ادامه دارد حتّى اگر مختصرى به مغرب باقى مانده باشد و تا آن موقع کارهایى که روزه را باطل مى کند انجام نداده است مى تواند نیّت روزه مستحبّى کند و روزه او صحیح است.

فراموشى نيّت روزه ماه رمضان (۱۳۲۱)
مساله ۱۳۲۱ـ اگر در ماه رمضان نیّت را فراموش کند چنانچه تا قبل از اذان ظهر یادش بیاید و فوراً نیّت کند و کارى که روزه را باطل مى کند انجام نداده باشد روزه اش صحیح است، امّا اگر بعد از ظهر نیّت کند صحیح نیست.

تعيين روزه در غير از ماه رمضان (۱۳۲۲)
مساله ۱۳۲۲ـ هرگاه کسى بخواهد روزه اى غیر از روزه ماه رمضان به جا آورد باید آن را معیّن کند، مثلاً نیّت کند روزه قضا مى گیرم، یا روزه نذر به جا مى آورم ولى در ماه مبارک رمضان همین اندازه که نیّت کند فردا را روزه مى گیرم کافى است، بلکه اگر نداند ماه رمضان است یا بداند و فراموش کند و روزه دیگرى را قصد کند روزه ماه رمضان حساب مى شود، ولى اگر عمداً در ماه مبارک رمضان نیّت روزه غیر ماه رمضان را کند (در حالى که مى داند در ماه رمضان روزه غیر ماه رمضان صحیح نیست) روزه او باطل است، یعنى نه از رمضان حساب مى شود و نه از غیر آن.

ادامه مطلب در ادامه

احکام روزه مطابق نظر آیت الله سیستانی

مسأله ۱۹۰۸. روزه آن است كه انسان برای تذلّل و اظهار بندگی در پیشگاه خداوند متعال، از اذان صبح تا مغرب، از نُه موردی كه بعداً گفته می‌شود، خودداری نماید و در مورد تشخیص مغرب (برای پایان روزه) همان توضیحی که در وقت مغرب در مورد نماز مغرب ذکر شد، جاری می‌باشد.

شرایط واجب شدن روزه

ادامه مطالب در ادامه مطلب 

احکام روزه مطابق نظر آیت الله ای (رهبر معظم انقلاب اسلامی)

۱. معنای روزه

روزه» در شرع مقدس اسلام آن است که انسان در تمام روز (از طلوع فجر تا غروب آفتاب) با قصد اطاعت از فرمان خداوند از خوردن و آشامیدن و چیزهای دیگری که به تفصیل گفته خواهد شد خودداری کند.
توجه:
معیار شرعی در مورد وقت روزه، فجر صادق است نه کاذب، و احراز آن موکول به تشخیص مکلف است.
در طلوع فجر (وقت وجوب امساک برای روزه گرفتن) فرقی بین شبهای مهتابی و غیر مهتابی نیست.
مقتضی است که مؤمنین محترم اَیَّدَهُمُ اللهُ تَعَالی» جهت رعایت احتیاط در امساک روزه، همزمان با شروع اذان صبح از رسانه‌ها برای روزه امساک نمایند.
هرگاه برای روزه‌دار اطمینان حاصل شود که اذان از هنگام داخل شدن وقت شروع شده جایز است به صرف شروع اذان، افطار نماید و صبر کردن تا پایان اذان لازم نیست.

لطفا به ادامه مطلب بروید